Primitieve vooroordelen
Ik heb wel eens primitieve vooroordelen. Die kunnen gaan van ‘techno is stom’ tot ‘katten zijn kutbeesten’. Nu heb ik nooit echt naar techno geluisterd en ken ik er ook geen reet van.
Het toeval wil wel dat ik een band had en dat er ‘indertijd’ een trend heerste om alles wat niets met gitaren te maken had, spuuglelijk te vinden. Helaas ontdekte ik vele jaren later dat ik een schaap uit de kudde was, ik was tegen iets waar ik geen kennis van had. In het beste geval houden mensen die tegen iets zijn waar ze niets van kennen, gewoon hun mond.
Mijn tweede primitieve vooroordeel over katten heeft wel een kleine basis. Mijn vader is enorm allergisch voor katten, hij moet al niezen als hij in een ruimte komt waar katten gezeten hebben. Geen enkel familielid heeft ooit een kat gehad, honden daarentegen waren wel welkom. Katten zijn aangenaam wanneer ik kan zeggen dat ze op een hond lijken en niets van een kat weghebben. In die zeldzame gevallen kunnen katten op een enorme sympathie mijnentwege rekenen.
Mijn hond mocht van het asiel trouwens niet bij een kat geplaatst worden, er was een grote kans dat ze deze op zou eten. Mijn hond lijkt dan ook sterk op een Anatolische herder, de soort die in Kenia gehouden wordt om cheetahs op afstand van de kudde te houden.
Oude vrouwen met katten kijken vaak nors, oude vrouwen met katten lijken op hun kat.
© Lien Moris
Onlangs sprong mijn mooie bastaard tegen een venster omdat er een kat achter zat. Gelukkig kan Bebbels tegen een stootje, de katteneigenares achter het raam keek echter iets minder vriendelijk. Oude vrouwen met katten kijken vaak nors, oude vrouwen met katten lijken op hun kat.
Ooit had ik het prachtige idee om ‘laffe hond’ met graffiti op de kat van mijn toenmalig dubbel ontrouw ‘lief’ te spuiten. Het kutbeest is uiteindelijk gewoon weggelopen en werd nooit meer gezien, de kutkerel in kwestie gelukkig ook niet.
Ooit had ik het prachtige idee om ‘laffe hond’ met graffiti op de kat van mijn toenmalig dubbel ontrouw ‘lief’ te spuiten.
© Ilse Jooken / Poes Partout
Mijn huidig knap lief heeft een hond. Zijn hond trok me onlangs op de grond om een kat aan te vallen. Die kleine wonde op mijn linker wijsvinger had ik er voor over, de kat was helaas sneller dan de hond. Ook wel spijtig dat de wonde nog steeds zichtbaar is en nu meer wegheeft van een hardnekkige wrat.
Het lot wil dat mijn lievelingsdier een zwarte panter is en er in mijn interieur wel vaker een panter of tijger valt te spotten. Om nog maar te zwijgen over mijn gigantische collectie kleren en schoenen die gesierd wordt door panterprints, de ene al mooier dan de andere.
Zelfs op de albumhoes van het enige full album dat ik ooit uitbracht, prijkt een katachtige.
© Lien Moris
Zelfs op de albumhoes van het enige full album dat ik ooit uitbracht, prijkt een katachtige. Dit album is nog steeds te koop. Van al het geld waarmee jullie mijn plaat kopen, wil ik graag de kooi voor mijn zwarte panter betalen.
Let op! Hoeveel te meer geld jullie geven, hoeveel te groter de kooi!
Je kan het album van Lien bestellen via deze link. Haar recyclagekunst en zelfgemaakte juwelen vind je terug op Instagram.
