Lowie, een hoopje troost in bange dagen
In de week dat ik 28 kaarsjes mag uitblazen komt er een einde aan mijn zorgeloze bestaan. Kanker. Ik had me wel een leuker 'cadeau' voorgesteld voor mijn verjaardag...
De rollercoaster begint.
Onderzoeken, chemo, dagelijkse bestralingen, operatie, revalidatie, herstellen,...
En dat elke dag opnieuw terwijl ik me misselijk en doodmoe voel.
Maar wanneer ik na een zware en emotionele dag thuiskom ligt Lowie, een kleine zwarte kater, steevast op mij te wachten op mijn ziekenhuisbed.
© Kevin Hensels
Ik denk dat hij dacht dat het bed voor hem bedoeld was toen de man van de thuiszorgwinkel het kwam installeren.
Mijn lief Kevin en ik in de zetel, hij op het bed.
‘Zijn’ troon.
Uiteindelijk werd het ‘ons’ bed... Want waar ik lig, ligt Lowie.
Kater Lowie dacht dat het bed van de thuiszorgwinkel voor hem bedoeld was.
In het begin lag hij op mijn buik. Maar door de dagelijkse bestralingen werd mijn buik steeds gevoeliger en pijnlijker. Geen probleem voor Lowie, mijn hals en voeten zijn ook warme 'comfy places'. Waarschijnlijk wel iets minder zacht 😉. Maar op 'chemodagen' meed hij mij.
© Alyssa Schepens
Toen ik thuis kwam na mijn eerste chemo, sprong Lowie bovenop mij. Maar even snel sprong hij weer van mij af.
De rest van de avond en s’nachts liep hij te janken rond mijn bed.
Rook Lowie het ‘vergif’ dat in mijn lichaam circuleerde? Ik vermoed van wel.
Hij wou graag bij mij in bed kruipen maar iets hield hem tegen. De geur? 's Anderendaags was dit voorbij maar het scenario herhaalde zich wekelijks na elke chemosessie. Dit was confronterend. Rook Lowie het ‘vergif’ dat in mijn lichaam circuleerde? Ik vermoed van wel.
We vonden Lowie op straat. Gedumpt. Een hoopje ellende van vier maanden oud vol vlooien en oormijten. Zijn ogen waren ontstoken.
Hij volgde ons naar de wagen terwijl hij tegelijkertijd jankte en spinde. Mijn lief en ik namen hem mee, verzorgden hem en gaven hem een warme thuis.
© Kevin Hensels
Maar toen ik erg ziek was zorgde Lowie voor mij.
Hij volgde mij overal en doet dat nog altijd. Echt OVERAL! Mij in huis verplaatsen zonder dat hij aan mijn voeten plakt is geen optie.
Hij was en is altijd de perfecte afleiding wanneer ik alleen ben en mijn angsten de vrije loop nemen.
Over honden is al vaak geschreven dat ze menselijke emoties aanvoelen, maar Lowie kan dit ook. Daar ben ik heilig van overtuigd.
Hij is een 'warm hoopje' troost in mijn hals op dagen dat ik me minder goed voel.
© Kevin Hensels
