Gewoontebeesten
Namen zijn belangrijk. Toekomstige ouders besteden er veel tijd en papier aan, te meer omdat je eigenlijk maar een kans hebt. Zodra je op een naam beslist hebt zit het in je verstand gebrandmerkt. Maakt niet uit of je kind op zijn twintigste van naam verandert.
En op een vreemde manier lijkt het alsof je er ook een goed deel van iemands karakter door bepaalt. Dus soms wou je dat je in de toekomst kon kijken om te zien welke naam het best bij iemand past, om je ervoor te hoeden dat je er een kiest die ronduit misplaatst is.
Een goede naam, een passende naam, is belangrijk. Ook voor katten. In het prille begin, als er zo’n donzig, schattig ding met zijn klauwtjes in het vloerkleed blijft haken, is het al te makkelijk om je exact hetzelfde dier voor te stellen, een jaar of twee in de toekomst verwijderd, die met lieve piepjes om wat brokjes bedelt en zich op je buik in een bolletje kromt terwijl je ‘s avonds wat televisie kijkt.
Katten zijn jagers, en jagers zijn per definitie lenig en elegant. Slank, met een glanzende pels. Dus Hubert noemt zijn kat Diana.
Katten zijn jagers, en jagers zijn, per definitie, lenig en elegant. Slank, met een glanzende pels. Dus Hubert noemt zijn kat ‘Diana.’ Sierlijkheid en raffinement zijn nooit prioriteiten geweest in Huberts ogen. Zijn interieur is functioneel, zijn meubilair is vintage, dat heet, hij heeft het merendeel uit tweedehandswinkels geplukt – hij geeft zijn geld liever aan andere dingen dan sier en opsmuk.
Dus het lijkt ook niet meer dan passend dat hij zichzelf de matig trotse bezitter mag noemen van een kersepitkussen van een kat. Spierwit, met een rosse kin en staart, is het dier schijnbaar onmachtig om op een andere manier te gaan liggen dan met een lankmoedige, zijwaartse plof, waarna het steevast een paar keer geïrriteerd met de staart zwiept om aan te geven dat kritiek op de uitvoering niet gevraagd of gewenst is.
Met roodomrande ogen werpt Diana onverholen vijandige blikken op bezoekers vanop haar vaste plek op de zetel.
Met roodomrande ogen werpt Diana onverholen vijandige blikken op bezoekers vanop haar vaste plek op de zetel, en laat zo duidelijk merken dat ze echt, echt gewoon aan het wachten is tot de indringers terug verdwijnen. Wat haar niet belet om af en toe naar de eettafel te hobbelen om met schril gekras wat van het diner op te eisen. ‘Diana!’ roept Hubert dan, zo abrupt dat sommige van de bezoekers hun vork in hun bord laten vallen. Waarop de kat haastig terug naar de sofa rent, om op haar onnavolgbare manier te kapseizen en nors verder te staren naar de indringers.
© Poes Partout
Maar je moet het doen met wat je hebt, dus wanneer Hubert zich ‘s avonds in een leverkleurige badjas hijst om voor de televisie te hangen, doet hij het niet alleen.
Diana. Haar lokroep is net een toon te laag om iets van lieflijkheid uit te stralen, en net te hoog om ook maar een zweem respect af te dwingen. Het is een schel, zeurderig gemiauw waarmee ze haar verzorger ter attentie irriteert. Maar je moet het doen met wat je hebt, dus wanneer Hubert zich ‘s avonds in een leverkleurige badjas hijst om voor de televisie te hangen, doet hij het niet alleen.
Zodra het scherm tot leven komt, rolt Diana van bakboord naar stuurboord, haar brede rug tegen de zij van Hubert gedrukt en de poten wijd gestrekt, wachtend op die warme hand op haar buik, die af en toe genegen in haar dikke vacht krauwt.
Namen zijn belangrijk.
Tradities zijn er om te koesteren.
