Katten en kinderen, een pot nat
Vandaag word ik in de bloemetjes gezet. Geen mooiere verjaardag dan met de geur van croissants en koffie, de zelfgemaakte cadeautjes van je zoon en dochter in ontvangst te nemen. Alleen ben ik toch een klein beetje ontgoocheld.
Want er is één ‘kindje’ dat niet eens de moeite doet mij wat extra aandacht te schenken. Geen knuffel, cadeau of kattebelletje. Miss Suzy, onze prachtige siamese kat (of toch voor de volle 80%), heeft duidelijk die memo gemist. Business as usual zie ik haar mijmerend denken.
Want ja, naast ‘gewone’ mama van (1/4de Siciliaanse) kindjes, ben ik ook een ‘poezenmama’. Moest iemand me 20 jaar geleden gezegd hebben dat ik mezelf ooit ‘poezenmama’ zou noemen, zou ik die keihard uitgelachen hebben. Maar bon, ik zou ook nooit geloofd hebben dat ik 20 jaar later wc-papier zou hamsteren.
Mijn kind schoon kind. Mijn kat schoonste kat
Het eeuwenoude cliché “alles voor het geluk van de kindjes" leek weer bevestigd toen ik op zoek ging naar het perfecte cadeau voor mijn jarige dochter: een kitten. Via de verschillende dierenasielen en kattenopvangcentra kregen we steevast hetzelfde antwoord: kittens, die neem je per twee. Op zich niks mis mee: dubbel zoveel schattigheid, maar ook dubbel zoveel zorgen.
© Delia Nastasi
Er liep hier namelijk al een paar jaar een andere dame de deur plat: miss Pippa, de zwart-witte kat van de buren. Pippa, ondertussen bij ons gedomicilieerd, zou misschien niet opgewassen zijn tegen al dat jong geweld. Wie weet zou ze wel het ‘poezenpad’ kiezen (in haar geval licht waggelend: bye bye winter fat, welcome spring rolls) en dat verdriet wilden we ons gezin besparen.
Mijn zoektocht eindigde uiteindelijk bij een Waalse collega waar we een superschattig siameesje mochten oppikken. Zo ‘chouette’ en schattig als ze toen was, is Suzy nu nog altijd. Als je dochter 1000 keer per dag "ze is zoooo schattig" kweelt zoals alleen een 10-jarige dat kan, dan weet je dat het zo is. En Suzy is de allerliefste uiteraard, geen kat ter wereld zo lief! Mijn kind schoon kind. Mijn kat schoonste kat.
© Delia Nastasi
Let's face it: kinderen zijn zoals katten en omgekeerd. Soms zou je zo ook gewoon achter het behang plakken. Suzy ‘zeurt’ al even lang en luid als een kind dat zeurt om een vijfde snoepje. Siamese katten ‘praten’. Echt. For real. Zoek het maar op. I quote : "hun stem kan buitengewoon luid zijn en de kat gebruikt diverse toonaarden". Is niet elke stem van elk kind ter wereld luid en in verschillende toonaarden? (lees : krijsen, roepen en zingen. Normaal en zacht praten is iets voor volwassenen, zoooo saai)
Let's face it: kinderen zijn zoals katten en omgekeerd.
Je hart loopt over van trots wanneer je spruit alleen naar het toilet kan en je niet meer mee moet spurten of plots wordt opgeschrikt door ‘MAMA, IK HEB GEDAAHAAN’. Maar bij het volgend toiletbezoek vloek je zonder twijfel binnensmonds omdat je (kostbaar gehamsterd) wc-papier in vlokken uit de lucht dwarrelt.
Lang leve de wc-papier vrije kattenbak, zou je denken. Je glundert van trots als je kitten haar kattenbak gebruikt alsof ze er in is geboren, maar je vloekt nog harder wanneer je je een weg moet banen door een zee van 1000 witte korrels (horen die niet IN de kattenbak?). ‘Sometimes it snows in april’, zingt Prince. Ten huize Beckers sneeuwt het elke dag!
© Delia Nastasi
Gelukkig wast Suzy haar poten zelf en hoef ik geen 10 keer “WAS JE HANDEN” te roepen (in deze uitzonderlijke corona tijden zelfs 30 keer). Een mens zou van minder doodmoe worden, maar oh nee... niet die kleine lieverdjes! Ze slapen vooral wanneer het niet moet en omgekeerd: "ik ben nog niet moe" lees je zo van die (pluizige) gezichtjes af.
Als Suzy voor de 3de keer op een week tijd het alarm laat afgaan middenin een zeer stille nacht, word je plots overvallen door een déjà vu naar de nachtvoedingen met je baby. Geen idee welke acrobatische toeren ze 's nachts uithaalt, maar de prijs voor de meest gelezen en verstuurde sms van het jaar ("het alarm werd veroorzaakt door een huisdier") gaat naar Verisure (sorry voor de sluikreclame).
Katten kosten je geen kleren, nutteloos speelgoed, Ipad's, fietsen en verjaardagsfeestjes.
Maar eerlijk is eerlijk, er zijn ook verschillen. Katten kosten je geen kleren, nutteloos speelgoed, opvang, Ipad's, fietsen en verjaardagsfeestjes. Je hoeft niet stiekem Sinterklaas, Kerstman en Paashaas te spelen. En als je dat al zou doen (niks mis mee hoor) en je kat niet levenslang getraumatiseerd is, hoef je ze niet per se iets cadeau te doen om het goed te maken. Enkele geruststellende aaitjes en een paar kattensnoepjes volstaan.
© Delia Nastasi
Ooit was er een periode dat mijn kinderen net dat tikkeltje (of 1000) enthousiaster waren over de verpakking van het cadeau dan over het cadeau zelf. Kartonnen dozen, katten en kleine kinderen: een match made in heaven! Tot ze leren rekenen. Dan hebben ze het liefst cadeautjes zonder verpakking! (show me the money)
Om af te sluiten met een huizenhoog cliché : de liefde die je van ze krijgt, van zowel de pluizige als minder pluizige exemplaren, is onvoorwaardelijk en onbetaalbaar. Maar dat geldt toch ook voor het kattenkwaad, nietwaar?
