Mijn lief Jeanke, wat mis ik jouw kuren
Ik herinner mij nog het moment dat ik je moest loslaten na een relatiebreuk. Weggedoken in je plastic mandje zat je daar, klaar om te vertrekken naar jouw nieuwe woonst. Het zou een lange rit worden en jij had geen flauw idee waar je naartoe ging… Een beeld dat ik liever uit mijn netvlies wis omdat de gedachte eraan mij hartzeer bezorgt.
Op 22 april 2018 werd je geboren, intussen 2 jaar geleden. HAPPY BIRTHDAY!!! Ik keek zo uit naar dat eerste kittenbezoek en was er helemaal ondersteboven van. Ongeduldig telde ik de dagen af tot ik je op 19 juli 2018 eindelijk mocht oppikken en de mijne mocht noemen. Ik zat er zo mee in dat je gescheiden werd van jouw zusjes en broertjes, omdat ik al snel opgemerkt had dat je een kleine speelvogel was. Je gedroeg je echter zeer voorbeeldig tijdens de rit naar jouw nieuwe thuis, dus dat stelde mij al wat gerust.
We waren beiden klaar voor een nieuw avontuur. Wat keek ik ernaar uit jou te zien opgroeien en een leuke thuis te bezorgen. Een thuis met enige beperkingen, weliswaar, want ik wilde je niet naar buiten laten gaan. Je af en toe eens op verkenning laten gaan op het terras was het enige dat ik nog door de vingers zag, en toch hield ik telkens mijn hart vast uit schrik dat je via het muurtje de wijde wereld zou intrekken.
© Miep Peumans
Al heel snel zag ik dat je geen doordeweekse kat was, je was er echt eentje uit de duizend. Zelden waren de momenten dat je eens op mijn schoot kwam liggen… In het begin vond ik dit niet zo leuk, omdat ik je net wél wilde knuffelen, vastpakken, rond mij wou hebben. Door mij te verdiepen in de wondere wereld van de katten leerde ik dat net door afstand te nemen, onze band nog veel sterker zou worden.
Mijn lief Jeanke, wat mis ik jouw kuren toch zo enorm hard. Na jouw vertrek was mijn thuis in de Lousbergskaai geen thuis meer. Alles deed mij aan jou denken. Bij mijn thuiskomst stond je altijd klaar aan de deur, klaar om alle aandacht op te eisen. Zodra ik nog maar in aanraking kwam met mijn GSM, kon je mij niet snel genoeg laten weten dat dat not done was en dat jij toch wel wat aandacht verdiende, nadat ik een hele dag gewerkt had.
Zodra ik mijn GSM aanraakte, liet je mij weten dat dat not done was.
Ik mis die momenten dat je op het aanrecht kwam liggen terwijl ik aan het koken was. Je palmde je plekje in en ik moest maar zorgen dat ik voldoende ruimte over had om mijn ding te doen. Ik mis die werkdagen waarbij ik ’s ochtends vroeg mijn koffietje dronk in de zetel, mijn blik op het mooie uitzicht van de Leie, en jij die me met een lichte aanraking van vanachter verraste met een goeiemorgen-kopje. Een zeldzaam knuffelmomentje, waar ik dan ook dubbel zo hard van genoot.
© Miep Peumans
Ik mis al jouw verschillende stemgeluidjes. Geen enkele miauw was ooit dezelfde. Je wist maar al te goed dat ik een zwak had voor al die schattige geluidjes, dus je maakte er te gepasten tijde misbruik van.
Je maakte te gepasten tijde misbruik van mijn zwak voor al je schattige stemgeluidjes.
Ik mis onze spelmomentjes, met het balletje, het veertje, het flessendopje, de koordjes of de katapult in bed. Onvermoeibaar was je!
Ik mis hoe je telkens als we thuiskwamen, vliegensvlug naar beneden holde in de gang en je zonder gêne neerstreek op de vuile vloer. Ja, je stond graag in de spotlights…
Ik mis jouw kattenbakmomentjes. Als je een boodschap deed, moest en zou iedereen het weten, want o wee als iemand je kwam storen… Proper was je wel, want je groef alles netjes onder. Jammer genoeg was jouw oog voor netheid maar van korte duur, want nadien stormde je vliegensvlug uit de bak en sleurde een hoop rotzooi mee, tot grote ergernis van de kuisvrouw van dienst (mezelf dus).
Ik mis hoe je ’s ochtends bij het ontbijt plaatsnam op de tafel. Als een kleine deugniet wachtte je geduldig op het moment dat je de laatste kruimeltjes van onze pistolets kon bemachtigen. Ik had je heel graag eens een plezier gedaan met een stukje vlees, maar voor jouw spijsvertering was dat geen goede zaak. De ideale voeding vinden voor meneer de Britse Korthaar had al genoeg voeten in de aarde gehad. Toen je stoelgang eindelijk als normaal bestempeld kon worden, wilden we geen enkel risico meer nemen!
© Miep Peumans
Als een deugniet wachtte je geduldig totdat je de laatste kruimeltjes van onze pistolets kon bemachtigen.
Ik mis hoe je telkens de rebel uithing en ons kot op stelten zette. Op elk nieuw interieurelementje moest en zou je een spoor van feromoontjes achterlaten, om toch maar zeker te zijn dat je al die vreemde indringers grondig gescreend had en jij nog altijd heer en meester was. Ietsje minder hard er tegenaan duwen, had ons iets minder scherven gekost…
De stofzuiger mist jou ook zeer hard. Die kreeg meer aandacht van jou dan mij! Terwijl andere katten het op een lopen zouden zetten, ging jij languit in positie liggen en liet je je voortduwen op het ritme van de stofzuiger… “Chilling like a fearless cat”.
Ik mis jouw fotomodel-gehalte. Van een stoelpootje-pose innemen tot languit op je buik met beide pootjes gespreid over de grond liggen, en natuurlijk jouw mooie oranje ogen waarop iedere toeschouwer instant verliefd werd. Telkens opnieuw wist je de camera te bekoren.
© Miep Peumans
Mijn liefste floeren aap, Jeanke, pummelke, bobke, ik denk nog elke dag aan onze mooie tijd samen. Ik ben blij dat de herinnering aan jou voortleeft in mijn (gehavende) plant en troost mij met de gedachte dat jouw baasje goed voor jou zorgt en jou de aandacht schenkt die je verdient.
Mag ik jou een geheimpje verklappen? Jouw baasje overweegt een vriendinnetje uit het asiel in huis te halen voor jou… Maar sst, mondje dicht he!
Dikke knuffel en geniet van jouw verjaardag!
Jouw plusmama, Julieke
