Ode aan Tom

Als leek het een examen, deden de kittens allemaal hun uiterste best om zo verleidelijk mogelijk voor de dag te komen. Eentje stak er echter bovenuit en deed opvallend meer moeite dan de andere. Toen het langs mijn broekspijp omhoog trachtte te kruipen, was de keuze gemaakt. “We nemen deze”, besloten we eensgezind en daarmee was de triage beslist.

Tom noemden we onze kater, al weet ik in de verste verte niet meer wie of wat ons daartoe inspireerde. Tom groeide in de lengte van de dagen recht evenredig op met onze twee kinderen. Hij speelde en bracht nog meer leven in de brouwerij dan we al met de kids gewoon waren. Hij hing rond in huis, ging neuzen in de tuin en vond er een immens plezier in om zijn nagels aan het salon te scherpen, al stond er dan een krabpaal op enkele meters daarvandaan. “Ach”, zo stelden wij, “hij moet iets hebben om zich af te reageren. En salons zullen ze nog lang verkopen. Daarenboven is die groene kleur ook een beetje passé en wordt het tijd voor wat nieuws.”

Toen we bemerkten dat Tom de geslachtsrijpe leeftijd ging bereiken, besloten we hem te laten castreren. “Anders”, zei mijn vrouw met haar wijsvinger in de lucht, “ruik je overal die scherpe geur van… enfin je weet wel.” Sinds die dag werd Tom een beetje lui, als we het zo mogen uitdrukken. Hij had geen aandacht meer voor de kattinnetjes die om de haverklap in onze tuin opdoken, maar des te meer voor het eten dat we hem driemaal per dag voorschotelden. Hard eten voor de tanden, zacht voedsel voor de spijsvertering.

Tom groeide uit tot een respectabele kat, ten minste als je kan voortgaan op zijn immense lichaamsbouw. Ook werd hij met de dag aanhankelijker, niet in het minst tegenover de kinderen. Mijn dochter stelde hem op, met de rug tegen de zetelleuning, tussen de poppen waar hij minutenlang overeind bleef staan. Het enige waar hij blijkbaar niet mee gediend was, waren opmerkingen over zijn omvang.

En die waren er wel, zeker met de vele bezoekers die bij ons over de vloer kwamen. Dan had hij geen oog meer voor ons noch voor het bezoek, maar stapte hij hoogmoedig de tuin in en meestal - waarschijnlijk bij gebrek aan een gestrekte middelvinger - met de staart loodrecht naar de hemel gericht. Mijn zoon grinnikte bij de aanblik van een kaarsrechte staart, waaronder open en bloot zijn anus te bewonderen viel. Ik trachtte hem te sussen door te stellen dat elke kat zoiets heeft omdat het net op die plek was dat ze de oerkat eeuwen geleden tam hadden geschoten.

Zo gingen de jaren voorbij en werd Tom van langsom huiselijker op een kleine aanvaring na met de vogel die ons gezin ondertussen was komen vervoegen. Als Ptichka - zo noemden wij ons minipapegaaitje - nog maar net bij ons woonde, voelde Tom eventjes zijn oerinstinct de kop opsteken en miauwde hij vlak naast de kooi van Ptichka, waarbij hij ostentatief de kaken deed smakken. Het vogeltje was verre van onder de indruk en repliceerde met een prik in Toms neus. Sinds die dag waagde onze kater het niet meer om zijn huisgenoot te belagen. Meer zelfs, ze verdroegen elkaars aanwezigheid en sloten zelfs vriendschap. In die mate dat wij kat en vogel in dezelfde kamer toelieten, wanneer wij uit werken gingen.

Tom was een opmerkelijk dier en maakte onlosmakelijk deel uit van ons gezin. We waren zo bezorgd om hem dat we op een keer maar op het nippertje ons vliegtuig haalden, omdat onze kater langs de voordeur was ontsnapt, waar hij pad noch spoor kende. Liever niet op vakantie dan onze kat missen, was de algemene teneur in ons gezin.

Net zoals bij elk levend wezen, gingen ook bij hem de jaren wegen en trok hij zich meer en meer terug in zijn eigen cocon. Uiteindelijk, na een rijkgevuld leven, gaf onze kater de geest. Met tranen in de ogen, begroeven we hem achter in de tuin. Een maand later volgde onze vogel zijn voorbeeld en kreeg ook hij een laatste rustplaats naast onze kater. Hij had dan wel geen testament opgesteld, maar we gingen ervan uit dat hij het zo wel zou gewild hebben. Naast de grafjes plantten we een struik seringen. Waarschijnlijk hebben de dingen niets met elkaar gemeen, maar het bosje geeft elk jaar weer massa’s witte bloemen.