Van pechvogel tot gelukzak
Thuis aai ik kater Tommy nog even over zijn kopje en kriebel ik ook Felix zijn mollig buikje. Dan snel ik me samen met mijn zoon naar de auto.
Geen pistolets of koffiekoeken voor ons op zondagochtend maar een date met onze furry friends van het kattentehuis in de buurt. Daar doen we sinds enkele jaren samen vrijwilligerswerk.
Valerie is er ook en streelt opvangpoezel Clint zachtjes terwijl we een babbeltje doen. “Jij wil wat doen?”, stamelt ze verbaasd nadat ik vertelde dat we graag een hond zouden adopteren. Valerie is bezielster en oprichtster van dit tehuis voor poezels die een tweede thuis verdienen. Ik knik terwijl ik de kattenbakken onder handen neem. “Nou zeg! Die had ik niet zien aankomen”, merkt ze op.
“En hoe ga je dat doen met je poezen”, vraagt ze meteen. Daar raakt ze me dus op een teer punt. “Tommy zal z’n bedenkingen wel hebben”, grinnikt ze.
© Ingeborg Smolderen / Kurt Wertelaers - Tommy bewaakt het bot van Eaton
Zij kent Tommy want ooit opvangertje geweest in dit poezenpaleis. Tommy is een poezebeestje met een handleiding. Hij is een van de borelingen van een zwerfkatje. En dat merk je nog steeds. Beetje schichtig en niet altijd te voorspellen. Lief smal beestje dat we met de jaren beter zijn gaan begrijpen. Hij is graag in de buurt van zijn personeel (wij dus) maar wil niet opgepakt worden. Verdraagt alleen aaitjes op zijn hoofdje. Kopjes geven is zijn specialiteit. Net als snurken en blazen. Te pas en te onpas.
© Kurt Wertelaers - Tommy kijkt of de kust veilig is
Toen we elf jaar geleden naar dit tehuis kwamen met plaats in ons huis en ons hart voor een klein jong pluizebolletje, wisten we niet dat we naar huis zouden gaan met een mager katertje van een half jaar.
“Een kat kiest haar mensen”, had Valerie geknipoogd toen Tommy naar mijn zoontje van 6 liep. Hij gaf kopjes en begon luid te spinnen. Ik werd er op slag week van. Zoonlief droomde van een zwart kitten maar werd verliefd op deze wit/zwarte kater.
© Ingeborg Smolderen - Tommy klimt en wast
“Tommy is een beetje een pechvogel”, vertelde Valerie toen. (Ik verdenk haar nog altijd van subtiele manipulatie ). “Iedereen is op zoek naar een kitten. Tommy ziet de hele tijd het kleine grut vertrekken naar zijn gouden mandje terwijl hij hier achterblijft.
Bam. Ik slik een traan weg. “Zoon twijfelt geen seconde. “Mama, deze is het!”
En hij is het nog altijd. “Na elf jaren ligt hij nog steeds in het midden van ons bed. Letterlijk zelfs. En daar zal een hond niks aan veranderen”, antwoord ik Valerie.
© Ingeborg Smolderen - vrijwilligerswerk is allesbehalve saai
Ingeborg Smolderen en haar zoon zijn vrijwilligers bij Kattentehuis Vergeet-Me-Nietje. Ingeborg schonk een gouden mandje aan 2 katten, Tommy en Felix, en 1 hond, Eaton.
