Ingelijfd door 2 seniorenkaters

Ingeborg Smolderen

Fijnbesnaarde Cat Mom

28/07/2020

Traantjes van geluk huilde ik toen ik mijn eerste katje kreeg. Ik moet zo’n tien jaar geweest zijn en was door het dolle heen. De moederpoes van een klasgenoot had een nestje kittens en na lang zeuren mocht ik er eentje.

Het was een grijs tijgertje. Ik noemde het Minoe. Minoe werd mijn beste vriendin, mijn speelkameraadje, mijn kleine zus (bij gebrek aan een echte 😉). Tot het onwerkelijke gebeurde. De tijd heeft wat herinneringen uitgegomd maar ik voel nog steeds het verdriet van toen ik thuiskwam na school en hoorde dat Minoe aangereden was in onze straat. Nochtans geen drukke weg. Gewoon pech. En bittere tranen. Veel.

Intussen zijn er enkele decennia verstreken en de liefde voor katten is meegegroeid. Geen raskat of kleine kitten maar vooral de volwassen Felix Vulgaris weet me te bekoren. Niks vulgairs aan deze Felix en soortgenoten. Integendeel. De gewone huiskat vind ik bijzonder ondergewaardeerd.

Geen raskat of klein kitten maar vooral de volwassen Felix Vulgaris weet me te bekoren. De gewone huiskat vind ik bijzonder ondergewaardeerd.

Het liefst bekommer ik me om de pechvogel die een gouden mandje kan gebruiken na een moeilijke start. Momenteel mag ik mezelf tot het personeel rekenen van 2 seniorenkaters: Felix (Vulgaris, inderdaad ) en Tommy. Beide 12 jaar oud. Beide zwart en wit. Net zoals hun verhaal. Want adoptiekatten hebben vaak niet veel kleur gekend in hun leven.

“Heeft Tommy weer gevochten”, knipoogt de dierenarts. Met mijn gehavende hand (Tommy in zijn reismand krijgen is –alle tips ten spijt- een huzarenstukje) zet ik de mand op de stoel naast me. Ze kijkt op haar scherm en ziet het ene gevecht na het andere opdoemen. Tommy is geen katertje om zonder handschoenen aan te pakken. “Toen ik hem vanochtend zijn ontbijt gaf, zag ik dat zijn linkeroogje dichtzat. Zware nacht”, lach ik een beetje groen naar haar.

Het liefst bekommer ik me om de pechvogel die een gouden mandje kan gebruiken na een moeilijke start.

Op haar onderzoekstafel is hij poeslief (waar komt die uitdrukking in hemelsnaam vandaan) en laat zich gedwee onderzoeken. Ze knikt al snel. “Er zit een krasje op zijn hoornvlies”, constateert ze. “Dat zal je moeten verzorgen de volgende dagen.” “Zo doe je dat”, legt ze uit. En dan druppelt ze op haar gemakje zalf in zijn oog. Ik kijk aandachtig toe en dan zet ze hem weer in zijn mandje. “Hij gaat nog net niet spinnen”, sputter ik. Ze geeft me een brede glimlach.

Weer thuis doe ik het mandje snel open om Tommy zijn vrijheid terug te geven. Ik zie de volgende dagen al voor me. Eerst Tommy aaien op zijn kopje om hem zo op mijn schoot te krijgen. Lekker vleesje binnen handbereik (ter beloning als hij goed meewerkt, he) met sussende en lieve woordjes om hem te kalmeren terwijl ik de zalf neem. Dan bedenk me plots dat ik nog een nieuw paar tuinhandschoenen in de kast heb liggen.